Po zakończeniu bratobójczej walki Kreon wydaje zakaz grzebania wodzów wrogiej armii, w tym jednego z braci Antygony i Ismeny, Polinejkesa, któremu jako najeźdźcy odmawia się godnego pochówku. Hołd natomiast składa się Eteoklesowi jako obrońcy Teb. Eurydyka – żona Kreona, gdy dowiaduje się o śmierci syna, Hajmona, odbiera sobie życie. Dotyczy on dziejów nieszczęśliwej rodziny królewskiej z Teb, na której losach zaciążyło Fatum.Fatum to było, wedle wierzeń Greków, przeznaczenie, potężna siła, której musieli podporządkować się wszyscy, ludzie i bogowie. Teatr grecki powstał ze świąt organizowanych ku czci Dionizosa, boga wina i plonów. Wiosenne Wielkie Dionizje dały początek tragedii, a jesienne Małe Dionizje – komedii.Tragedia narodziła się z dytyrambu – utworu ku czci Dionizosa.
- Hołd natomiast składa się Eteoklesowi jako obrońcy Teb.
- Składał się z kolistej przestrzeni (orchestry), na której występował chór.
- Postanawia złamać zarządzenie króla, prosi o pomoc siostrę, ale ta odmawia, przekonując Antygonę, że jako słabe kobiety niewiele mogą zdziałać przeciw władcy.
- Za orchestrą znajdowała się skene – długa budowla ze ścianą, od której głosy aktorów świetnie się odbijały (od wyrazu „skene” pochodzi współczesne słowo „scena”).
Antygona – tytułowa bohaterka, córka narodzona z kazirodczego związku króla Edypa z Jokastą, która była jego matką (czego Edyp nie był świadomy – o ujawnieniu zbrodni Edypa – ojcobójstwa i kazirodztwa mówi inna tragedia Sofoklesa Król Edyp). Odważna i bezkompromisowa, za najważniejsze uznaje prawa boskie. Dlatego sprzeciwia się wujowi i władcy Teb, Kreonowi, który zakazuje pogrzebu jej brata, dlatego że był najeźdźcą. Krótsze formy występują wewnątrz zdania (Lubię cię. Pokaż mi go.). Zaimki rzeczowne i liczebne odmieniają się przez przypadki (M. ja, D. mnie, N. mną oraz M. tylu, N. tyloma), a zaimki przymiotne przez liczby, rodzaje i przypadki (M. taki/taka/takie, D. takiego/takiej/takich, N. takim/taką/takimi). Antygona została postawiona w sytuacji tragicznego wyboru – jakąkolwiek bowiem decyzję podejmie, skończy się ona dla niej tragicznie.
Kreon ogłasza oficjalnie swoją decyzję i zapewnia, że władza jest dla niego ważniejsza niż więzy rodzinne. Wtedy przychodzi do niego strażnik z wieścią, https://www.investorynews.com/co-a-brexit-deal-czy-mean-dla-u-s-zapasy-i-global-inwestorow/ że ktoś wbrew zakazowi pogrzebał zwłoki Polinejkesa. Akcja sztuki toczy się w Tebach, rządzonych przez Kreona, wuja Antygony, szwagra Edypa.
Myśli przede wszystkim o interesie państwa, ale i wzmocnieniu swojej władzy. Jest sprawiedliwy, ale można go też posądzić o bezwzględność i tyranię, nie bierze bowiem w ogóle pod uwagę racji serca i zdania najbliższych. Chór nie jest tylko biernym obserwatorem zdarzeń, jak często zdarzało się w tragediach greckich. Jako część społeczeństwa tebańskiego (pełni rolę posłów, rady miasta) wypowiada też swoją opinię w sprawie Antygony – najpierw dość powściągliwie, aż w końcu bierze stronę Antygony.
Odmienne części mowy – deklinacja, koniugacja, czas, liczba, rodzaj, strona, osoba, przypadek, tryb
Ismena – siostra Antygony, próbuje powstrzymać buntowniczkę przed czynem, który jej zdaniem doprowadzi siostrę do zguby. Jest słabą, pokorną, posłuszną władcy niewiastą. Jej bunt ma dodatkowy wymiar, jako że Antygona jest kobietą, słabą, bezbronną, a jej pozycja nie pozwala na spór z mężczyznami czy wypowiadanie się w sprawach państwowych.
Z kolei ojciec rewanżuje mu się oskarżeniem o uleganie kobiecie. Nie chce jednak splamić się zabójstwem krewnej, dlatego każe zamurować ją żywcem, zostawiając trochę jedzenia – jest oczywiste, że dziewczyna umrze śmiercią głodową. Antygona, prowadzona na stracenie, żegna się z życiem. Skarży się, że umiera, nie zaznawszy radości małżeństwa i macierzyństwa. Przed pałacem w Tebach Antygona rozmawia ze swoją siostrą Ismeną o zakazie pogrzebania Polinejkesa. Postanawia złamać zarządzenie króla, prosi o pomoc siostrę, ale ta odmawia, przekonując Antygonę, że jako słabe kobiety niewiele mogą zdziałać przeciw władcy.
Ismena gotowa jest wziąć na siebie część winy, ale Antygona z pogardą odrzuca jej pomoc. Był przystosowany do wystawiania przedstawień pod gołym niebem. Składał się z kolistej przestrzeni (orchestry), na której występował chór. Za orchestrą znajdowała się skene – długa budowla ze ścianą, od której głosy aktorów świetnie się odbijały (od wyrazu „skene” pochodzi współczesne słowo „scena”). Czy Kreon nie nadużył władzy, wydając rozkaz, z którym tak naprawdę nie zgadzało się prawie całe społeczeństwo tebańskie? Autor dramatu wyraźnie stoi po stronie Antygony.
Opisz budowę następujących wyrazów złożonych: wodogłowie, wodomierz, białoskrzydła, długopis.
Dzięki jego obecności poznajemy nie tylko aktualne, lecz także zakulisowe zdarzenia, jak również i to, co zdarzyło się przed rozpoczęciem akcji. Jeśli natomiast ją ułaskawi – osłabi swą silną władzę i zniszczy autorytet, słuchając słabszej kobiety, a oddając hołd wrogowi ojczyzny, osłabi państwo, okaże się też stronniczy i niesprawiedliwy, naginając prawo dla krewnej. Jeśli dziewczyna wybierze prawo boskie, narazi się władcy i poniesie zasłużoną karę, jeśli podporządkuje się Kreonowi, ocali życie, ale nie zazna spokoju sumienia. Po tej konfrontacji władcy z buntowniczką pojawia się syn Kreona i narzeczony Antygony Hajmon. Staje w obronie Antygony, ojcu zarzuca tyranię.
Wszystko to sprawia, że problemy zawarte w Antygonie są wciąż aktualne, bo aktualna jest sfera tematów poruszana przez Sofoklesa. Zaimek w zdaniu zastępuje inne części mowy, umożliwiając skrócenie wypowiedzi, jej uproszczenie lub uniknięcie powtórzenia. Strażnik wprowadza Antygonę zatrzymaną podczas dokonywania obrzędów pogrzebowych. Kreon uważa, ze zdrajca ojczyzny powinien być ukarany, natomiast Antygona uważa, że w imię świętych praw boskich nie wolno odmawiać zmarłemu pogrzebu. Dziewczyna nie czuje skruchy, choć wie, że złamała prawo. Władca podtrzymuje decyzję ukarania siostrzenicy, podejrzewa też Ismenę o udział w przestępstwie.
Co prawda, Kreon pod wpływem przepowiedni zmienia zdanie, ale jest już za późno na naprawienie błędu. Antygona i Kreon to równorzędni bohaterowie, tak samo tragiczni, bo oboje ponoszą klęskę. Żadnemu nie można jednoznacznie przyznać racji – oboje są niezwykle uparci, nieskorzy do ustępstw i całkowicie przekonani o swojej racji. Sprawiają wrażenie osób, którymi kierują chore ambicje i chęć udowodnienia swojej racji za wszelką cenę.
Zaimek – samodzielna, odmienna część mowy
Śmierć Antygony pociąga za sobą śmierć Hajmona, ta z kolei powoduje śmierć Eurydyki. Apodyktyczny władca Teb przez swoje uparte działania traci wszystko, co najważniejsze w życiu – rodzinę. Jego siostrzenica, syn i żona odbierają sobie życie, a Kreon pozostaje sam z poczuciem winy za to, co się stało, i z zupełną pustką w sercu. Hajmon (w niektórych przekładach Antygony Haimon) – syn Kreona, zakochany w Antygonie, prosi ojca, by zmienił decyzję w jej sprawie. Ale jego prośby kierowane do ojca nie mają na celu jedynie ocalenia ukochanej – Hajmon przewiduje bunt poddanych przeciw władcy tyranowi. Kreon – brat Jokasty, po zakończeniu bratobójczej wojny objął władzę w Tebach.
Nieśmiertelność tego dzieła polega na tym, iż autor tragedii ukazuje ludzkie konflikty i motywy postępowania ludzi, które przetrwały wiele stuleci i jeszcze dziś są aktualne. Wciąż żywy jest konflikt pomiędzy dobrem społecznym a dobrem jednostki, wciąż istnieje walka o władzę, zjawisko zdrady i dochodzenia swoich praw, zderzenie sfery uczuć i obowiązku. Nadal dyskutujemy na temat pojęcia sprawiedliwości i pragniemy, aby prawo czy ustawa dotyczyły w tej samej mierze wszystkich – nawet rodzin rządzących i wydających ustawy. Wydaje nam się, że człowiek, który skupia w swym ręku władzę – czy to kraju, czy to rejonu, czy przedsiębiorstwa, musi dbać o autorytet i postępować stanowczo, a nie kierować się emocjami i interesami jednostek. Trwałe jest także uczucie siostrzane, szacunek jaki winni są ludzie umarłemu, czytelnik współczesny rozumie więc uczucia Antygony. Dziś także oprócz prawa oficjalnego istnieje prawo niepisane, a interesy i uczucia jednostki bywają sprzeczne z dobrem społecznym.
Tkanki przewodzące
Musi zdecydować, czy podporządkować się boskiemu prawu, od lat niezmiennemu, które nakazuje chować zmarłych, czy też rozkazowi króla, który ustanawia ludzkie prawo. Widać go wyraźnie w dyskusji Kreona z synem, ale chwilami wydaje się, że NBA YoungBoy badane za rzekome napaść pistolet b role są tu odwrócone. To Hajmon jest mądrzejszy od ojca, używa rozsądnych argumentów i darzy szacunkiem Kreona ojca i Kreona władcę. I Antygona, i Kreon są święcie przekonani o pewności swoich racji – i dlatego muszą ponieść klęskę.
